Publiczna egzekucja w Żywcu

Data: 2 kwietnia 1942 roku

W dniu 2 kwietnia 1942 roku na targowicy w Żywcu miała miejsce tragiczna publiczna egzekucja 11 skazanych, którzy zostali oskarżeni o sabotaż przeciwko III Rzeszy. Wśród 38 aresztowanych osób jedynie 11 zostało wybrane do wykonania wyroku śmierci.

Akcja sabotażowa, za którą skazano ofiary, polegała na kradzieży kartek żywnościowych i odzieżowych z Urzędu Starostwa – Landratury w Żywcu podczas okupacji hitlerowskiej. Skradzione karty były rozprowadzane wśród mieszkańców Żywca i okolicznych miejscowości, co umożliwiało zakup żywności, odzieży oraz przekazywanie ich do więzień, obozów czy dla jeńców wojennych. Dodatkowo, kartki były również dystrybuowane wśród Żywczan znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej.

Aresztowanych osadzono w więzieniu śledczym w Mysłowicach, gdzie przeszli brutalne tortury w trakcie śledztwa. Po przeprowadzeniu śledztwa skazano ich na karę śmierci, po czym zostali przewiezieni do Żywca, gdzie mieli zostać straceni przez powieszenie w ramach publicznej egzekucji. Mieszkańcy miasta zostali zmuszeni pod przymusem do uczestnictwa w tej makabrycznej ceremonii. Aby zapewnić posłuszeństwo, za szubienicą ustawiono 100 zakładników, którzy mieli zostać rozstrzelani w przypadku zakłócenia egzekucji.

Osobiście egzekucją kierował landrat Hering, który pełnił funkcję wysokiego rangą urzędnika administracji okupacyjnej. Jego obecność podczas egzekucji podkreślała brutalność i terror władzy okupacyjnej.

Publiczna egzekucja w Żywcu stanowiła jedno z wielu okrutnych wydarzeń mających miejsce podczas II wojny światowej. Miała ona na celu zastraszenie i stłumienie ruchu oporu oraz podkreślenie niemieckiej dominacji nad okupowanymi terytoriami. Ofiary tej egzekucji stanowią przypomnienie o bohaterskim działaniu członków ruchu oporu, którzy ryzykując własne życie, starali się pomóc innym w trudnych czasach okupacji.