W Żywcu wystyczono nowy szlak pieszy. Jest jednym z najbardziej widokowych w regionie

Miasto Żywiec wzbogaciło się o kolejny pieszy szlak turystyczny. Został wytyczony na Jaworzynę, najwyższy szczyt na terenie miasta.

Jaworzyna (861 m n.p.m) jest obecnie najwyższym szczytem leżącym w granicach administracyjnych miasta Żywca. W bieżącym roku Urząd Miasta przy współpracy ze znakarzami Babiogórskiego Oddziału PTTK, stworzył niezwykle ciekawą trasę spacerową, którą można z całą pewnością uznać za niezwykle piękną, z widokami rozpościerającymi się na wszystkie widoczne Pasma Beskidów.

Szlak spacerowy ma formę pętli o długości 11.5 km z wliczonym krótkim odejściem w kierunku zabytkowej kapliczki ufundowanej przez ród Habsburgów. Rozpoczyna się na placu przy Kościele św. Maksymiliana Marii Kolbego. Drogowskazy kierują w dwóch kierunkach, jak to przy pętli. Wejścia na szczyt Jaworzyny można dokonać trasą biegnącą przez Stary Groń i Kościelec Mały, bądź od drugiej strony idąc w górę ulicą Oczkowską.

Jeśli zdecydujemy się iść przez Stary Groń, od drogowskazu musimy się udać boczną uliczką biegnącą zaraz koło przykościelnego cmentarza i polną drogą iść w górę. Należy zwrócić uwagę, gdyż miejscami droga wiedzie pomiędzy polami. Na poszczególnych drzewach napotkamy oznaczenie szlaku w postaci biało czarnego kwadratu i za tymi znakami należy się kierować. Tutaj pierwsze niezwykle urokliwe i widokowe miejsce z panoramą na Beskid Mały, Żywiecki i Śląski. Za polaną wchodzimy w obszar leśny. Podążając za znakami dotrzemy do Starego Gronia po około 30-40 minutach wędrówki. W jego obrębie trasa intensywnie oznakowana kwadratami i strzałkami, a na szczycie drogowskazy wskazujące możliwość powrotu bądź dalszą godzinną wędrówkę na Jaworzynę. Na starym Groniu zamontowana została żółta tabliczka szczytowa.

Trasa biegnie następnie równolegle z żółtym turystycznym szlakiem PTTK łączącym się następnie ze szlakiem niebieskim w tzw. Skrzyżowaniu Pod Kościelcem (740 m npm) idąc tą trasą z pewnością znaki czarne spacerowe zauważymy często w miejscach oznaczenia żółtego lub niebieskiego szlaku PTTK. Jesteśmy wówczas na właściwej drodze i z całą pewnością nie pobłądzimy. Czeka nas w tym miejscu niemałe podejście, gdyż miejscami wędrujemy stromymi zboczami, które prowadzą nas na Grań Jaworzyny, tam też droga zaczyna się wypłaszczać i ostatnie 15-20 minut wędrówki idziemy niemal po płaskim z niewielkimi podejściami.

Na szczycie Jaworzyny znajdują się dwa drogowskazy wskazujące możliwość zejścia z powrotem lub skręcenia w prawo w zagajnik. Liczne znaki czarne prowadzą terenową drogą wyrobioną przez lokalne nadleśnictwo. Należy tutaj zachować szczególną uwagę gdyż w tym miejscu zaznaczonych zostało kilka skrętów prowadzących do trawersującej ścieżki lekko schodzącej w dół w kierunku ulicy Oczkowskiej. Kierując się nią dotrzemy do licznych rozwidleń ale nie sposób się pogubić w związku z widocznymi znakami prowadzącymi nas sukcesywnie w dół. Wychodząc z lasu natrafiamy na pierwsze polany i terenową mocno wyjeżdzoną drogę na której czasem napotkać można spore ilości błota. Po minięciu tej przeszkody dochodzimy do przepięknej polany wyglądającej niczym górska hala. Jesteśmy już praktycznie blisko ulicy Oczkowskiej, ale w tym miejscu warto się zatrzymać, gdyż to prawdopodobnie jedno z najbardziej wyeksponowanych miejsc w Beskidzie małym z cudowną panoramą na pasma Beskidu Małego, Beskidu Żywieckiego gdzie wyraziście brylują Babia Góra, Pilsko, Romanka, a bardziej na zachód Pasmo Beskidu Śląskiego a pod nim widok na Jezioro Żywieckie!

Schodząc z drogi terenowej na asfalt dochodzimy do ulicy Oczkowkiej. Ta z kolei biegnie wprost do głównej drogi wojewódzkiej czyli praktycznie pod sam Kościół skąd rozpoczynaliśmy wędrówkę.

Warto zaznaczyć że obierając kierunek przeciwny i rozpoczynając wędrówkę ulicą Oczkowską do góry na jej samym końcu mamy rozwidlenie które w prawo prowadzi do prywatnych posesji a w lewo na drogę terenową, opisywaną podczas zejścia.

Znaki czarne i strzałki postawione w newralgicznych miejscach wraz z potwierdzeniami powinny z łatwością wskazywać nam właściwy kierunek, tym bardziej w miejscach krzyżujących się leśnych dróg.