Śródmieście Żywca - Historia

Śródmieście jest kolebką dawnego miasta Żywiec – jego granice prawie w całości pokrywają się z granicami Żywca do roku 1929[4]. Śródmieście zawsze stanowiło centrum administracyjno-handlowe miasta.

Podstawowy trzon społeczności miejskiej stanowili rzemieślnicy, kupcy i handlarze. Mieszczanie trudnili się też uprawą ziemi i hodowlą bydła domowego, korzystali z własnego lasu miejskiego na Łysce (około 64 ha) i w Kiełbasowie (około 400 ha) oraz łąk i pastwisk nad Sołą[5]. Znani byli także z pięknych narodowych strojów przywdziewanych na uroczystości[6].

Ważniejsze urzędy i sklepy skupiały się przy ul. Bielskiej (od 1901 roku ul. Kościuszki[7]), reprezentacyjnej ulicy miasta[8]. Należy wspomnieć o wędliniarni Fuhrmana i Sojeckiego oraz księgarni Lintschera[9].

Przez dziesięć lat (1887–1897) istniała tu szkoła zawodowa stolarska i zabawkarska, przeniesiona następnie do Kalwarii Zebrzydowskiej. Po jej przeniesieniu kształceniem zawodowym młodzieży zajmowała się Uzupełniająca Szkoła Przemysłowa, kształcąca w 3-letnim cyklu uczniów zrzeszonych w Żywieckim Stowarzyszeniu Cechowym.

Wyższa Szkoła Realna w Żywcu powstała w 1904 roku. Do roku 1936 była jedyną szkołą ponadpodstawową dla całego regionu, kiedy to otwarta została Miejska Jednoroczna Szkoła Przysposobienia Kupieckiego, obecny Zespół Szkół Ekonomiczno-Gastronomicznych.

Od 1888 roku czynny był Szpital im. Franciszka Józefa I przy ulicy Krakowskiej (obecnie ul. Sienkiewicza).

W 1892 r. powstała w Komunalna Kasa Oszczędności, która w 1930 roku odnotowała szczyt oszczędności w kwocie 4 911 379 zł.

W 1902 roku wmurowano kamień węgielny[11] pod budowę gmachu towarzystwa sportowego „Sokół”, który został oddany do użytku 6 września 1904.

Śródmieście początkowo rozwijało się w okolicach Rynku, dopiero w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, po budowie wielkopłytowych osiedli mieszkaniowych, gwałtownie rozrosło się w kierunkach północnym i południowo-wschodnim.

W 1963 przy ul. Komorowskich została na jednym z budynków została wmurowana tablica ku pamięci manifestacji robotników w 1932, w trakcie pacyfikacji której śmierć poniosło kilkoro protestujących.