Dwór w Łodygowicach

Pierwotnie w miejscu dzisiejszego „zamku” stał drewniany dwór rodu Komorowskich, którzy posiadali okoliczne tereny od połowy XVI wieku. Nowy, murowany obiekt zaczęto wznosić w 1629 r. z inicjatywy kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego. Jednak już w 1631 r. budowę przerwano z powodu śmierci Zbaraskiego. Łodygowice przeszły na własność jego krewnych - Wiśniowieckich herbu Korybut. Helena Wiśniowiecka wniosła je w następnym roku w posagu wojewodzie mazowieckiemu Stanisławowi Warszyckiemu herbu Abdank. Ponieważ w połowie XVII w. żywiecczyzna była kilkakrotnie najeżdżana przez różne wojska (Kozaków, Szwedów, a nawet polskie wojsko, które nie opłacane zakładało konfederacje i łupiło terytoria, na których stacjonowało) Warszycki postanowił kontynuować budowę w formie niewielkiej rezydencji obronnej. W 1673 r. otoczył on dwór fortyfikacjami na planie kwadratu o boku ok. 150 m. Składały się na nie wał kamienno-ziemny z bastionami w narożnikach oraz obiegająca całość fosa.

Po śmierci Stanisława Warszyckiego (1682 r.) Łodygowice wraz z dworem dziedziczyli kolejni jego krewni. W 1714 r. na mocy wyroku sądowego Ludwik Pociej herbu Waga, bratanek hetmana wielkiego litewskiego, najechał Łodygowice i odebrał je Warszyckiemu. W 1849 r. - dobra łodygowickie nabył bielski kupiec Rudolf Teodor Seelinger. Po nim właścicielem dworu byli kolejno Józef Karol Humborg, baron Artur Luttwitz i jego następca Maksymilian Luttwitz. W 1866 r. majątek nabyła Klementyna Primovesi de Weber, żona austriackiego majora Adolfa von Klobusa. Przebudowali oni gruntownie fortalicjum do własnych potrzeb, zacierając cechy obronne obiektu. Powstał wtedy ceramiczny dach o nowym układzie (w jego centrum znajdowała się kiedyś latarnia z dwoma oknami), balkon, arkady wejściowe, neogotyckie attyki i nowe wnętrza. Rodzina Klobusów trzymała majątek łodygowicki aż do śmierci ostatniego potomka, Ottona Klobusa, w 1942 r.

Pod koniec wojny we dworze stacjonował sztab wojsk niemieckich. Po ich ustąpieniu w 1945 r. wyposażenie dworu zostało rozkradzione. Z czasem ulokowano tu urzędy gminne, a następnie szkołę rolniczą, która funkcjonowała tu do połowy lat 70. W połowie lat 90. XX w. przeszedł na własność gminy Łodygowice. Mieściła się tu biblioteka gminna, Gminny Ośrodek Kultury, galeryjka „Pod łukami” z kawiarnią, a także siedziby Światowego Związku Żołnierzy AK i Związku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 2014-2019 obiekt poddano kompleksowemu remontowi, którego koszt wyniósł ok. 1,5 mln euro (z wykorzystaniem funduszy unijnych). Znajdzie w nim siedzibę miejscowy Urząd Stanu Cywilnego oraz polsko-słowackie centrum współpracy transgranicznej.

Dwór otoczony był fortyfikacjami ziemno-murowymi. Do naszych czasów zachowały się z nich tylko fragmenty, pozwalające jednak na wyobrażenie sobie ich pierwotnego wyglądu. Zarys obwarowań, uformowanych z wału ziemnego, oszkarpowanego murem zewnętrznym, ma kształt zbliżony do kwadratu o boku ok. 150 m, z bastionami w narożnikach. W kątach bastionów poszerzone fragmenty wałów tworzyły platformy pod armaty. Brama wjazdowa mieściła się w kurtynie południowo-zachodniej, na wprost głównego wejścia do dworu. Całość otoczona była fosą, zapełnioną wodą z pobliskiej Żylicy - dziś już nieistniejąca.